Τα δυο πρόσωπα του καθρεφτη

Τα μαλλιά μου δυναμώνουν πάλι...
Ενας μήνας και δέκα μέρες πέρασαν και η καρδια μου δυναμώνει κάθε μέρα...
Ο Φώτης ανησυχεί και προσπαθεί να μου ελαφρώς έξι τις ευθύνες σε αντίθεση μηδαμινές προσπάθειας να μου σπάσει τα νέυρα...
Έφυγαν για το ταξίδι της χρονιάς...
Εχθές,μαζι με τον Κώστα.

Εχω λοιπόν δέκα μέρες μπροστά μου χαλαρές για να τελειώσω με τα διακοσμητικά της Αξιόκερσας ,που έιμαι ήδη σε καλό ερχομό και έπειτα απο τρείς αχρίαστες συναντήσεις μας άπλωμα για να μου πεί...
"Αναβάλονται ολα για τις εννία του Φλεβάρη"
Ετσι εχω ελεύθερο χρόνο χωρίς γραφείο ,meeting,γκρίνιες,νησι...

Κατέβηκα στο υπόγειο.
Σκέφτηκα πως πολλά αγαπημένα μου πράγματα σκονίζονται εκεί κάτω χωρίς λόγο και ειδικά τα βιβλία μου...
Μετά είναι και τα πράγματα του Άκη και της Στρατίας που απλά τοποθετήθηκαν εκεί πρόχειρα...
Προσωρινά...
Τίποτα πιο μόνιμο του προσωρινού δε λένε?
Ετσι ειναι...

Πίστευα θα έιναι εύκολο.
Μεταξύ μας δυσκολεύομαι να συνηδειτοποιήσω πόσος καιρός πέρασε...
Τρια χρονια λέω...
Και ακόμη είναι τόσο δύσκολο.
Όλα τα πράγματα ειναι εκεί και αυτα που με τρομάζουν ειναι οσα εχουν αν κανουν με τα μικρά.
Αυτός δε με αγγίζει κάν πια,δε μου κάνει κακό.

Ένιωσα κούραση ,ζαλάδα και ανέβηκα στην κρυψώνα μου...εκανα μια βολτα τα ματια ενα γύρω στο δωματιο που λένε...και είδα μονο εμενα,δικές μου φωτογραφιες,μονη μου...
Έκατσα μπροστα στον καθρέφτη και είδα τα δυο πρόσωπα ...
Ενα αυτο που βλέπει ο κόσμος και ενα αυτο που βλέπει αυτος...
Και αυτο που βλέπει αυτος φωνάζει και κλαίει...
Κλαίει...
Και τα υπομένει ολα μόνος του,αφήνοντας τους αλλους εξω απο ολα ,για να μην τους στεναχωρήσει...

Και πονάει μα φοράει ενα χαμόγελο τ´όσο μεγάλο για να τους κάνει ολους χαρούμενους και ίσως ετσι κρύψει την δυστυχία του..τη μοναξιά της ψυχής του,την ανήμποροι απ της υγειας του...
Και λεει πως μπορει να τα καταφέρει...
Και ας μη μπορει...
Οφείλει το λιγότερο να προσπαθήσει...
Για το αλλο πρόσωπο του καθρέφτη...